Moneta wybita z okazji 180 rocznicy bankowości centralnej w Polsce. Rewers prezentuje stylizowany wizerunek Władysława Grabskiego - polskiego polityka, ministra skarbu oraz dwukrotnego premiera II Rzeczypospolitej, autora reformy walutowej. Z kolei na awersie widnieje wizerunek siedziby Banku Polskiego przy ulicy Bielańskiej w Warszawie. Pierwszym polskim bankiem centralnym (działający w latach 1828-1885 i założony przez księcia Ksawerego Druckiego-Lubeckiego) był Bank Polski. Był on instytucją rządową z prawem do emisji banknotów, udzielania kredytów i obsługi pożyczek zagranicznych. W kolejnych latach swojej działalności Bank finansował budowę dróg w Królestwie Polskim, Cytadeli Warszawskiej oraz górnictwa. W 1869 roku Bank Polski został podporządkowany Ministerstwu Skarbu w Petersburgu, a rok później pozbawiony prawa do emisji banknotów oraz do udzielania kredytów długoterminowych. Pierwszego stycznia 1886 roku Bank postawiono w stan likwidacji, która trwała do 1894 roku. Majątek Banku Polskiego przejął zaś Bank Państwowy Rosji. Po wybuchu II wojny światowej Ignacy Matuszewski i Henryk Floyar-Rajchman uratowali cały zapas złota i dewiz Banku Polskiego, wywożąc je do Francji. Do czerwca 1940 roku siedzibą Banku był Paryż, a następnie, po francuskiej kapitulacji, Londyn. W 1946 roku siedzibę władz Banku wraz z depozytami przeniesiono z powrotem do Warszawy. W 1945 roku Rząd Tymczasowy powołał do życia Narodowy Bank Polski, przez co Bank Polski nie wznowił już działalności. Ostatecznie zlikwidowano go w 1952 roku. W 1995 roku przeprowadzono denominację złotego. Unormowanie sytuacji płatniczej zapoczątkowało kształtowanie kursu złotego na rynku walutowym oraz zapewniło polskiej walucie status waluty wymienialnej na rynku międzynarodowym.