W 2006 roku Narodowy Bank Polski rozpoczął emisję serii „Historia Jazdy Polskiej”, której celem była prezentacja polskich formacji wojskowych i typów uzbrojenia na przestrzeni wieków. W serii „Historia Jazdy Polskiej” ukazało się dotychczas pięć monet: w 2006 roku: Jeździec piastowskiw 2007 roku: Rycerz ciężkozbrojny XV wiekw 2009 roku: Husarz XVII wiekw 2010 roku: Szwoleżer Gwardii Cesarza Napoleona Iw 2011 roku: Ułan II Rzeczypospolitej Awers prezentuje wizerunek orła ustalony dla godła Rzeczypospolitej Polskiej. Poniżej orła widnieją wizerunki dwóch grotów włóczni na drzewcach. Z kolei na rewersie, w centralnej części umieszczono stylizowany wizerunek pancernego drużynnika konnego z obnażonym mieczem oraz w tle cień pancernego drużynnika konnego trzymającego włócznię.  Kroniki (choćby Galla Anonima) podają, że Mieszko I posiadał drużynę pancernych składającą się z trzech tysięcy wojowników, natomiast armia jego następcy, Bolesława Chrobrego, liczyła 2800 pancernych i 9000 tarczowników. Wojsko składało się z wojowników pancernych oraz z pospolitego ruszenia.  W przeciwieństwie do pancernych, a więc wojska stałego, pospolite ruszenie uzbrojone było gorzej. W zasadzie, to nie otrzymywało uzbrojenia, bowiem każdy walczył tym, co sam posiadał lub, co udało mu się zdobyć (jako łup) w trakcie walk. Zdarzało się, że wojowie składający się na pospolite ruszenie walczyli narzędziami rolniczymi, które zabrali z domu, a więc dzidami, toporami, pałkami. Podobnie rzecz miała się wśród innych plemion europejskich.