Ozyrys z serii Bogowie Gniewu jest bogiem płodności, rolnictwa, życia pozagrobowego, umarłych, zmartwychwstania, życia i roślinności w religii starożytnego Egiptu. Klasycznie przedstawiano go jako bóstwo o zielonej skórze, z brodą faraona, częściowo owinięte w bandaż, jak mumia, noszące charakterystyczną koronę atef i trzymające symboliczny zakrzywiony cepel. Jako jeden z pierwszych skojarzył się z chustą na mumię. Kiedy jego brat Set pociął go na kawałki po zabiciu, żona Ozyrysa, Izyda, znalazła wszystkie kawałki i owinęła jego ciało, umożliwiając mu powrót do życia. Ozyrys był powszechnie czczony aż do upadku religii starożytnego Egiptu, podczas powstania chrześcijaństwa w Cesarstwie Rzymskim. Ozyrys był czasami uważany za najstarszego syna boga ziemi Geba i bogini nieba Nut, a także za brata i męża Izydy oraz brata Seta, Neftydy i Horusa Starszego, przy czym Horusa Młodszego uważano za jego zrodzonego pośmiertnie syn. Poprzez synkretyzm z Iahem był także bogiem Księżyca. Ozyrys był sędzią i władcą umarłych i świata podziemnego, „Panem Ciszy” i Khenti-Amentiu, co oznacza „Przede wszystkim mieszkańców Zachodu”. W Starym Królestwie (2686–2181 p.n.e.) faraona uważano za syna boga słońca Ra, który po jego śmierci wstąpił do nieba, by dołączyć do Ra. Jednakże po rozpowszechnieniu się kultu Ozyrysa królowie Egiptu zostali związani z Ozyrysem po śmierci – gdy Ozyrys powstał z martwych, zjednoczyli się z nim i odziedziczyli życie wieczne dzięki magii naśladowczej.