Saladyn ( ur. 1138 w Tikricie, zm. 4 marca 1193 w Damaszku) – założyciel dynastii Ajjubidów, panujący w latach 1174–1193. Był synem Ajjuba ibn Szaziego, Kurda służącego wraz ze swoim bratem Szirkuhem najpierw Seldżukom, a następnie Zengidom. Wziął udział w wyprawach swojego wuja do Egiptu i po jego śmierci w roku 1169 przejął po nim urząd wezyra ostatniego Fatymidy Al-Adida (1160–1171), zaś po jego obaleniu został namiestnikiem Nur ad-Dina (1146–1174) w tym kraju. Po śmierci Nur ad-Dina w roku 1174 Saladyn wykorzystał Egipt jako bazę do opanowania lub podporządkowania sobie w ciągu następnych 12 lat posiadłości Zengidów, a także Artukidów i Begteginidów, tworząc państwo rozciągające się od Egiptu poprzez Lewant aż do Al-Dżaziry. W roku 1187 zadał druzgocącą klęskę wojskom Królestwa Jerozolimskiego pod Hittinem, po czym opanował niemal wszystkie ziemie państwa krzyżowców, włącznie z Jerozolimą. W odpowiedzi na utratę Ziemi Świętej w Europie zwołano krucjatę, która w latach 1189–1192 odbiła z rąk Saladyna Akkę, Jafę i Askalon, jednak okazała się niezdolna do zdobycia Jerozolimy. Rozejm zawarty we wrześniu 1192 roku potwierdzał większość zdobyczy Saladyna, oddając krzyżowcom jedynie wybrzeże Palestyny aż po Jafę. Po swojej śmierci Saladyn stał się przedmiotem licznych dzieł o charakterze zarówno historiograficznym, jak i literackim, które zazwyczaj przedstawiały jego uszlachetniony i uromantyczniony wizerunek. Jego osoba jest także wykorzystywana w dzisiejszym świecie islamu jako przykład walki o muzułmańską Palestynę. Moneta ta została wybita z 2 uncji srebra, a jej średnica wynosi 45 mm. Poddała została oksydowaniu, co nadało jej antycznego wykończenia.