Władysław Grabski (1874–1938) był politykiem, działaczem społecznym i ekonomistą. Pochodził ze starej szlacheckiej rodziny. Kształcił się w Polsce, Francji oraz Niemczech. W młodości sympatyzował z ideami socjalistycznymi, ale szybko zbliżył się do nurtu narodowego. W 1905 r. został aresztowany przez władze carskie i na krótko osadzony na Pawiaku za udział w kampanii na rzecz samorządu i polonizacji instytucji publicznych w Królestwie Polskim. Trzykrotnie posłował do rosyjskiej Dumy w latach 1905–1912. Po wybuchu I wojny światowej został członkiem Centralnego Komitetu Obywatelskiego oraz Komitetu Narodowego Polskiego. W 1918 r. przez krótki czas był więziony przez Niemców jako reprezentant orientacji antyniemieckiej. W 1919 r. zdobył mandat posła na Sejm Ustawodawczy z ramienia Związku Ludowo-Narodowego, po czym objął tekę ministra skarbu w rządzie Leopolda Skulskiego. Po raz pierwszy został premierem w okresie wojny polsko- -bolszewickiej w 1920 r. Reprezentował Polskę na międzynarodowej konferencji w Spa, jednak niepowodzenie rokowań spowodowało dymisję Grabskiego. W latach 1923–1925 ponownie stanął na czele rządu, w którym pełnił także obowiązki ministra skarbu.